In between

Adieu Solange y Adrienne,

Terug in La Maison de Ushuaia, worden we hartelijk begroet door moeder en dochter. Enthousiast luisteren deze 2 ervaren Anarctica zeilsters naar onze verhalen, veel oh’s en ah’s bij onze foto’s. De dagen in Ushiaia gebruiken we om uit te rusten, te wassen en warme kleding naar huis te sturen. Onze dagelijkse bezigheden bestaan uit “ San Martin” (hoofdstraat), Anonima (supermarkt), nogmaals San Martin, wordfeuten en facetimen. Hoe we ook ons best doen, in onze ogen valt er niets authentieks in Ushuiaia te ontdekken, of het moet dat ene huis uit 1883 en de gevangenis zijn. De gevangenis is tegenwoordig een museum, dat we bezocht hebben.   ⁺/_-  100 jaar geleden gebouwd “al fin del mundo” door de eerste gevangenen. Er staat geen muur omheen, zo klein was de kans dat de bewoners wilden ontsnappen de wildernis in.  De gevangenen hebben uiteindelijk ook Ushuiaia gebouwd. 

Naast informatie over de harde levensomstandigheden van de eerste bewoners, staat er ook een maquette van de Eendracht, de eerste boot die om Kaap Hoorn gezeild is. Kaap Hoorn is dan ook vernoemd naar de stad Hoorn, van waaruit de Eendracht vertrokken was. De schipper W.C. Schouten heeft ook de naam gegeven aan Staten Eiland. De Chilenen hebben vervolgens een andere draai gegeven aan de naam. (zie verder Wikipedia). Met de komst van de blanken was het ook afgelopen met de oorspronkelijke bewoners (Yamana’s), die uiteindelijk aan civilisatie overleden zijn.

Dinsdagochtend om 8 uur vertrekken we voor onze laatste busreis in dit continent, bestemming Punta Arenas. De huidige 45.000 inwoners van Ushuaia wonen in huizen van allerlei formaten en allerlei kleuren kriskras geplaatst  tussen Beagle kanaal en de hellingen van de bergketen die U. omgeeft. De bebouwing maakt plaats voor prachtige bossen van lenga. Het groen is nog intenser dan 14 dagen geleden. Ook de steppen hebben meer kleur, o.a. door de grote hoeveelheden jong gras dat de kop op gestoken heeft. De schapen zijn ondertussen geschoren en er zijn meer ganzen dan op de heenweg. We volgen de weg langs de Atlantische Oceaan, jammer de walvissen laten zich niet zien.

Ervaren als we zijn, vullen we ons paspoortnr. uit ons hoofd in op de uitgedeelde formulieren. Empanada’s en appels ruim voor San Sebastian (nog steeds 10 huizen, een hotel en een cafetaria) opgegeten, bagage op de band en terug de bus in….en een uur wachten op die mevrouw die niet haar appels op had en deze moet inklaren en een boete moet betalen….. gelukkig is het een redelijk luxe bus.

Aangekomen bij Bahia Blanca, blijken we meteen de ferry op te kunnen voor de oversteek naar het vasteland.  De steppen in Chili zijn vaag geel van kleur door de bloei van het struikgewas. Hier en daar een stad en “werken aan de weg”. Midden in de verlatenheid kapelletjes om iemand te herdenken en een sanctuarium. De mensen (wegarbeiders) zwaaien onderweg vriendelijk naar ons. Uiteindelijk om 19. 45 uur aangekomen in Punta Arenas, rugzakken op, 6 blokken naar ons hostal. Een ding weten we nu al, het waait in Punta Arenas.

De volgende dag orienteren we ons op eventuele excursies. Behalve de “ bin there, got the picture, no t-shirt” zijn de mogelijkheden beperkt. We hebben geen zin in een dagtrip van 6 uur over onverharde weg om een paar uur in een nationaal park te vertoeven, of  nog een pinguin kolonie te bezoeken,  dus we nemen ons gemak ervan en verdelen de beperkte bezienswaardigheden van P.A. over 4 dagen.

Punto Arenas ligt aan de Straat van Magellan. In 1520 door Ferdinand Magellan ontdekt en sindsdien door een toenemend aantal avonturiers bevaren, op zoek naar zeehonden later walvissen, als handelsweg naar Noord Amerika en Chili en gewoon om te wonen……. Dat dit niet zo gemakkelijk was blijkt wel uit de naam van de eerste nederzetting Puerto Hambre.

De inheemse bevolking leefde hier al ver voor Christus van de jacht op guanaco’s. Zij waren dus blij verrast met de komst van de schapen, eind 19^e eeuw, deze beesten zijn gemakkelijker te jagen. Dit was natuurlijk niet de bedoeling van de nieuwe rijke wolbaronnen….dus “ twee schapen voor elke indiaan” samen met de geImporteerde ziektes maakte een einde aan deze cultuur. (zie verder Lonley Planet of wiki)

De geschiedenis ligt op het kerkhof…en dit is een van de bezienswaardigheden van PA. Bovendien ligt het aan de andere kant van ons hostal. We zijn daar enkele uren een kijkje gaan nemen en hebben ons verbaasd over de namen. Vrijwel iedere Europees land lijkt hier vertegenwoordigd.

Aan het (goede) ontbijt in het hostal treffen we Israeliers en Duitsers aan. Beiden blijken erg onder de indruk van Amsterdam en de Israeliers ook van de vissersplaatsen aan het Ijsselmeer. Toch leuk om te horen. De Israeliers zijn erg enthousiast over Israel…. Wie weet, t.z.t?

Een van de grapjes hier is: Bij een windsterkte van 60 km/u zegt een inwoner van PA “ er staat een licht briesje”….. Wij zijn dus geen inwoners en vertoeven ‘s middags menig uur op onze kamer omdat we de (koude)wind beu zijn. ’s Morgens verkennen we de stad, musea blijken gesloten, souvenirstalletjes hebben niet zoveel te bieden. We treffen het, de kathedraal blijkt open…….. mmmmm!!

Vrijdag lopen we naar zona Franca, een immens grote shoppingmall (in ontwikkeling).

Eenmaal binnen, maakt het niet uit waar ter wereld je in zo’n centrum bent. Het enige verschil zou kunnen zijn dat fast food hier erg slow geserveerd wordt. Alle bestellingen worden met pen en papier opgenomen, van enige automatisering is niets te zien. De hamburgers zijn dan ook niet “ Mac Donalds “ like en smaken prima.

Aan de buitenzijde is er wel een verschil met andere plaatsen ter wereld. Om het terrein van de mall staat een stevig hek dat hermetisch gesloten wordt buiten de openingstijden. Opvallend blijft toch ook het aantal beveiligingsmensen en de verhouding klanten, personeel. Dit valt volgens ons toch wel vaak in het voordeel van het personeel uit. Misschien moet het hoogseizoen nog beginnen?

Na zona Franca besluiten we de plaatselijke bus te nemen naar Rio Seco, 12 km. ten noorden van PA. In de Lonely Planet staat, dat hier dolfijnen en robben gespot kunnen worden. Het is een mooi uitzicht, maar het blijft bij de uitdaging van de plaatselijke bus.

Morgenvroeg om half 6 het vliegtuig naar Santiago en dan verder naar Paaseiland….. we zijn uitgerust en willen weer actie…