Natuurlijk Namibie!!!!

Uitgerust vertrekken we woensdag 27 febr. vanuit Windhoek naar Waterberg. De namen Windhoek en Waterberg geven al de verbinding met Zuid Afrika aan. Van oorsprong een Duitse kolonie ( Zuid West Afrika) heeft het tot 1990 deel uitgemaakt van Zuid Afrika. Naast Duitse, Engelse dus ook veel Afrikaanse opschriften. Dit geeft toch een gevoel van herkenning. Ook met James wisselen we af en toe een woordje  Afrikaans Nederlands.

We rijden door groene onherbergzaamheid en sluiten de dag af met een hike naar het Waterbergplateau....of liever gezegd een klimpartij. Op het plateau zelf bevindt zich een wildpark, totaal afgelegen en alleen toegankelijk met permissie. Wij genieten van het uitzicht dat zeker de moeite waard is. Op de camping worden we gadegeslagen door bavianen en warthogs en blijven op veilige afstand.

De volgende dag rijden we naar Etosha National Park. Etosha betekent in de taal van de locals " the great white place of dry water",wat verwijst naar de uitgestrekte zoutvlakte in het park. We kamperen binnen de parkgrenzen in camp Namutoni . Even een plons en voor zonsondergang de eerste gamedrive, waarin we veel wild zien. 's Morgens vertrekken we naar Okaukuejo, midden in het park. De lunchstop is naast de zoutpan, aanleiding voor het maken van de gekste foto's in the middle of nowhere. Onderweg zien we o.a. kudde's gemsbokken en springbokken, kudu's, olifanten, giraffen, flamingo's en andere vogels. Het is supermooi.

's Avonds weer dieren spotten, een beetje teleurstellend totdat we twee leeuwen zien. Deze twee broers hebben zich net tegoed gedaan aan een gevangen zebra en liggen met bolle buik bij de drinkplaats. Zo dicht bij "de koning der dieren" hoor je alleen maar camera's, niemand zegt een woord.

Buiten de campsite  bevindt zich een verlichte drinkplaats. Een groot deel van de avond besteden we aan het in stilte bespieden van nijlpaarden, neushoorns en olifanten. Deze dieren trekken zich absoluut niets aan van al die nieuwsgierige mensen.

Voordat we de volgende morgen in alle vroegte vertrekken richting Damaraland, gaan we nog even bij de gedode zebra langs. Daar liggen nu drie zussen zich tegoed te doen aan de resten terwijl de kudde zebra's op veilige afstand blijft. Het is aandoenlijk om te zien hoe de kudde als het ware afscheid neemt van hun kameraad. Ook deze dames maken veel indruk.

De Damara's waren van oorsprong een half nomadisch volk dat in 1960 door de Zuid Afrikaanse regering het gebied rondom Twijfelfontein als thuisland toegewezen heeft gekregen. Nu heet dit Twijfelfontein omdat de daar aanwezige bron nogal wispelturig is, dus in die droogte niet echt een goede plek om je dieren te hoeden. 3/4 van de Damara's leeft tegenwoordig dan ook in de steden, met name in de townships.

In Twijfelfontein bekijken we de 5000 jaar oude rotstekeningen van de Bosjesmannen, die sinds kort op de werelderfgoedlijst staan en krijgen les in kliktaal van onze gids. De omgeving is ruig, het is er onwaarschijnlijk heet en de sterrenhemel prachtig. We zetten onze tent niet op wat betekent dat we halverwege de nacht naar de fles anti-insect grijpen.

Na Twijfelfontein gaat de reis door onherbergzaam woestijnlandschap, Skeletoncoast Park , naar Swakopmund. De woestijn loopt door tot aan de kust. De koude zeelucht zal bij contact met de warme woestijn een dichte mist opleveren. Gevolg...veel scheepswrakken en skeletten van gestrande zeelieden. Onderweg stoppen we bij de "souvenirboulevard " van Herero's , Crystals en Himba's. Jess heeft voor elk dorp enkele 5 l. flessen water gevuld i.v.m. de grote droogte.

Swakopmund is een door de Duitsers gesticht stadje. We logeren in een lodge, echt bed, eigen kamer!!  's Middags staat er een excursie naar de townships op het programma. Er wonen 3 volken rondom Swakopmund sinds de Zuid Afrikaanse regering deze stad als thuisland bestemd heeft van Herero's, Damara's en Nama's. De gids vertelt over de “verdeel en heers” politiek van de Zuid Afrikaanse regering door de onderscheid te maken tussen de volken. Zo kregen de Herero's 3 kamer, de Damara's 2 kamer en de Nama's 1 kamer woningen. Sinds Namibië zelfstandig is, zijn de verschillen opgeheven. We gaan bij een Herero familie langs. Dit volk draagt klederdracht afgeleid van Victoriaanse jurken.  Hierna gaan we naar  een sloppenwijk waar nieuwkomers een hutje bouwen met spullen van de second-secondhand place. We bezoeken een kruidenvrouwtje en drinken een biertje bij de plaatselijke kroeg, waarna we gefrituurde wormen proeven..... Ze smaken krokant.

De mensen zijn erg vriendelijk , de straten zijn schoon en opgeruimd.  Iedereen die zich in de stad wil vestigen, begint hier totdat hij of zij een vast inkomen heeft. Water is het enige waarvoor de mensen in de sloppenwijken moeten betalen.

De andere groepsleden kiezen de volgende dag voor de adrenaline kick i.v.v. sandborden of paragliden. Wij houden het op slenteren en het kristalmuseum. Na 2 nachten luxe vertrekken we richting Namib Dessert, de droogste woestijn op aarde. Het landschap blijft ruig en onwaarschijnlijk mooi. De toegestane snelheid op de zandwegen is 100 km, wat James ook stug aanhoudt. Onderweg kuddes springbokken en gemsbokken.  De dag eindigt met een interressante excursie door de woestijn: een regenboog !! want voor het eerst sinds lange tijd valt er een buitje. De zonsondergang is adembenemend mooi.

Verder gaat de reis richting Sossusvlei aan de rand van de Namib Dessert. De rode zandduinen verschijnen in een bijna futuristisch landschap. Ook hier weer springbokken en struisvogels. . Onderweg fotograferen we een wevervogelnest met een doorsnee van enkele meters en brengen een bezoek aan Sesriem Canyon, een kloof in de grond die je pas ziet als je ervoor staat. Hier is nog water te vinden. We bezoeken Death Vlei, een zoutpan met bijna versteend bos. Helder licht en een van de hitte trillende lucht.

De volgende dag beklimmen we in alle vroegte Dune 45, voor dé zonsopgang. Het gevoel van ruimte in deze onwaarschijnlijke omgeving geeft een extra dimensie aan het begin van de dag. We ontbijten aan de voet van het duin, dat Dune 45 heet omdat het 45 km van het dichtsbij zijnde camp afligt,  en zoeken onze plaats in de truck voor de rit van 10 uur naar Fish River Canyon waar we genieten van de zonsondergang.  Erg moe maar voldaan zoals dat heet kruipen we 's avonds in onze slaapzak, want de nachten worden kouder. De volgende dag staat de grens met ZA op het programma.